Khác biệt giữa bản sửa đổi của “Muggles' Guide to Harry Potter/Magic/Parseltongue”
Koniecznem następstwem odzyskania bytu politycznego przez Polskę jest, pomiędzy innemi, ogromny liczebnie wzrost wszelkiego rodzaju bibljotek, a co za tem idzie i zapotrzebowanie książek podręcznych, ułatwiających urządzanie i prowadzenie tych instytucji. Przy sporządzaniu katalogów nieodzowną jest rzeczą dla bibljotekarza aby miał pod ręką także i wykaz pseudonimów; korzystają zeń również badacze i miłośnicy książek. W zbiorku niniejszym starałem się, w miarę możności, uczynić zadość tej nagl |
n Reverted edits by 159.146.18.136 (talk) to last version by Pi zero |
||
| Dòng 1: | Dòng 1: | ||
Koniecznem następstwem odzyskania bytu politycznego przez Polskę jest, pomiędzy innemi, ogromny liczebnie wzrost wszelkiego rodzaju bibljotek, a co za tem idzie i zapotrzebowanie książek podręcznych, ułatwiających urządzanie i prowadzenie tych instytucji. |
|||
Przy sporządzaniu katalogów nieodzowną jest rzeczą dla bibljotekarza aby miał pod ręką także i wykaz pseudonimów; korzystają zeń również badacze i miłośnicy książek. |
|||
W zbiorku niniejszym starałem się, w miarę możności, uczynić zadość tej naglącej potrzebie. |
|||
Posiadamy jak dotąd cztery takie zbiorki. Nazwa ta słusznie im się należy, gdy je zestawimy z tem co posiadają inne narody. Nie mówię już o olbrzymach: Anglji, Francji, Włoszech, Niemczech, u których istnieją kilkutomowe podobne wydawnictwa, ale zaledwie mierzyć się możemy z drobną Norwegją[1]. |
|||
Pierwszy u nas na większą skalę zajął się tą sprawą Edward Minkowiecki, który ogłosił drukiem w r. 1881 w Warszawie nakładem Lewentala „Wykaz pseudonymów używanych przez autorów polskich“. Zawarł w tym wykazie 407 nazwisk, 569 pseudonimów. W r. 1888 „Wykaz” ukazał się w drugiem wydaniu również w Warszawie. Tu już mamy nazwisk 576, pseudonimów 786, na XXXII stronach 12ki. Zaznaczyć trzeba, że Minkowiecki pominął kryptonimy wszystkie, i pseudonimy dziennikarzy. |
|||
Po latach 17 dopiero podjęła znów tę pracę p. I.[zabela] Z.[biegniewska]. Zbiorek ten wydał znany nakładca Michał Arct w Warszawie w r. 1905 w „książkach dla wszystkich”, jako N-r 153, p. t.: „Pseudonimy i kryptonimy pisarzy polskich”. Jest tu naogół 1116 nazwisk i 1413 pseudonimów i kryptonimów. (Przez nieuwagę zapewne zabłądził do tego towarzystwa holender, Multatuli = Dekker). Liczba to już pokaźna w dwójnasób prawie przewyższająca podaną przez Minkowieckiego. |
|||
Czwartą moją poprzedniczką była p. Helena Dąbczańska-Budzynowska, która w r. 1910 ogłosiła we Lwowie: „Pseudonimy pisarzy polskich, Zebrał (sic!) H. D.” Tu już widnieje znaczny postęp zarówno pod względem jakościowym (układu, dokładności) jak ilościowym. Zarzucić można niegodziwą korektę np. Eug. Bielowski zamiast Aug. (ust.), Cezaryn, zam. Cerazyn, Multaturi zam. Multatuli (i tu bowiem znalazł się ten uprzykrzony holender, nadto p. D. dodała jeszcze moskala: Iskander = Aleksander Hercen) i sporo innych błędów drukarskich. Nazwisk mamy 1185, pseudonimów 1694. |
|||
Od tego czasu upłynęło lat jedenaście. Powyższe dziełka — zwłaszcza ostatnie, zostały wyczerpane. Za ten czas przybyło sporo nowych pseudonimów, udało się rozwiązać niejeden dawniejszy. |
|||
Pracując od r. 1907 w Bibljotece Wileńskiego T-wa przyjaciół Nauk, od r. zaś 1919-go nadto w Uniwersyteckiej, odczuwałem i odczuwam dotkliwie, jak zresztą każdy kolega bibljotekarz, który zetknie się z tem w praktyce — brak świeżej takiej książki podręcznej. To mnie zniewoliło, że podjąłem tę żmudną pracę. Ułatwiało mi ją co prawda troje wymienionych wyżej moich poprzedników, którzy pierwsi karczowali tę dziewiczą przed nimi glebę. |
|||
Niemniej przeto za ostatnie 11 — 12 lat musiałem iść o własnych siłach i niemało podanych już pseudonimów np. w Bibljografji Estrejchera rozwiązywać samodzielnie, poszukując po innych źródłach. Skontrolowałem też wszystkie mniej rozgłośne. |
|||
Za przewodnika służył mi nieoceniony Estrejcher zwłaszcza w tych tomach Bibljografji, które ukazały się po r. 1910 — więc nie mogły być znane moim poprzednikom. Kilkanaście pseudonimów nierozwiązanych przez Estrejchera znalazłem w Wielkiej Encyklopedji Illustrowanej. Dla przykladu przytoczę: Racławicki Tadeusz, pseudonim Antoniego Gustawa Bema, wykryty przez prof. Ignacego Chrzanowskiego w artykule o Stanisławie Krzemińskim. Korzystałem też z rozmaitych czasopism, kilkadziesiąt mam od samych autorów-pisarzy lub od ludzi wiarogodnych, zblizka daną osobę znających np. Romski Juljusz. |
|||
{{Muggles' Guide to Harry Potter/Magic| |
{{Muggles' Guide to Harry Potter/Magic| |
||
name=Parseltongue| |
name=Parseltongue| |
||
Phiên bản lúc 16:23, ngày 8 tháng 1 năm 2020
| Parseltongue | |
|---|---|
| Phép thuật | |
| Kiểu | Language |
| Nội dung | The ability to talk to snakes |
| Xuất hiện lần đầu | Harry Potter and the Philosopher's Stone (first appearance); Harry Potter and the Chamber of Secrets (named) |
Overview
Parseltongue is the language of snakes. A wizard capable of speaking Parseltongue is called a Parselmouth.
Extended Description
The ability to speak Parseltongue is usually inborn; a wizard is born being able to speak Parseltongue, and those who are not born with the ability cannot normally learn the language (although, according to the author, Dumbledore may have learned to understand it, and in Harry Potter and the Deathly Hallows, Ron has learned one word of it, though it is questionable whether he knows what it means). To date, the ability to speak Parseltongue has been almost entirely associated with those who can show direct descent from Salazar Slytherin.
Harry, it turns out, can speak Parseltongue, though he was apparently not born with that ability. In Harry Potter and the Chamber of Secrets, Professor Dumbledore suggests that when Lord Voldemort, who is Slytherin's last descendant, tried to kill Harry, some of Voldemort's powers were transferred to him; one of those was Parseltongue.
Analysis
Harry's ability to speak Parseltongue is first described in Harry Potter and the Chamber of Secrets; it is only there that we discover how rare this ability is and how it is linked to Voldemort. However, this is not the first use of this ability; in Harry Potter and the Philosopher's Stone, Harry speaks to a snake while visiting the zoo with the Dursleys.
The fact that Harry is a Parselmouth plays a major role in Harry Potter and the Chamber of Secrets, as it is his ability to understand Parseltongue that allows him to hear the Monster in the Chamber when it is prowling through the school, and because it allows him to actually open the Chamber. It also plays a lesser role in Harry Potter and the Half-Blood Prince where it allows him to understand the conversations between members of the Gaunt family as viewed in Dumbledore's Pensieve. It also plays a small role in Harry Potter and the Deathly Hallows where it allows Harry to open the locket Horcrux, understand the false Bathilda Bagshot, and understand Voldemort's instructions to Nagini. Ron imitates the sounds Harry made while opening the locket in order to open the Chamber of Secrets in that book, but that is not really Parseltongue but rather simple parroting.
Questions
- In Harry Potter and the Half-Blood Prince, Morfin Gaunt apparently refuses (or is unable) to speak anything except Parseltongue. How is Dumbledore, who is not a Parselmouth, able to understand what happens in the Pensieve memory where Morfin is talking to Tom Riddle?
Greater Picture
We learn in Harry Potter and the Deathly Hallows that Harry's ability to speak Parseltongue is actually related to the soul shard that Voldemort lost when trying to kill Harry. That soul shard had attached itself to Harry, and was the source of this ability, as well as the ability to see into Voldemort's mind. The soul shard was destroyed in Harry Potter and the Deathly Hallows, and Harry's ability to speak Parseltongue went with it, according to the author.
The reason that Dumbledore can speak Parseltongue is never made entirely clear, but it is mentioned that he could speak some hundreds of languages, including Mermish and Gobbledegook. Having him understand Parseltongue as well would be relatively simple; apparently the ease of learning a language increases with the number of languages learned, even for Muggles.
While it is not directly associated with the language, we note that Harry is usually unable to tell whether he is speaking or hearing Parseltongue. When addressing the entrance to the Chamber of Secrets, for instance, he only realizes that he hadn't spoken Parseltongue when Ron tells him it was English. No real explanation for this is given to us, nor is there any explanation for why Harry can tell the difference when visiting the House of Gaunt in Harry Potter and the Half-Blood Prince, but not in the following book in Bathilda Bagshot's house. We suppose it may have something to do with environment; Harry may be more likely to expect Parseltongue from the clutch of odd people in the Gaunt shack than in Bathilda's house. It is possible that this lessened ability to tell the difference came about because the ability was simply dropped on him; if he had to work to learn the language, as we suppose Dumbledore did, he would be much more likely to differentiate. As it is, it is something he has always known, and so seems as easy for him as English. (Even among Muggles, people who, as children, have had somewhat equal exposure to a standard language and a milder one of its dialects will usually switch between them as the occasion requires, and will not instinctively feel a difference between the standard language and their own dialect when hearing or speaking it; though if they set their minds to actually thinking about it, they can make the distinction, as again apparently Harry can.) This inability to distinguish is a minor plot point at two places in Harry Potter and the Chamber of Secrets, and a somewhat larger one a Bathilda's house in Harry Potter and the Deathly Hallows.